Modelowanie wymuszania radiacyjnego
1. Modelowanie wymuszanie radiacyjnego - 1D
Jest to najprostsza sytuacja w której wyznaczamy zmianę bilansu radiacyjnego pomiędzy dwoma stanami (przed i po zaburzeniu)
Przykłady
a) podwojenie CO2
b) ubytek O3 o 20%
c) wzrost stałej słonecznej o 0.1%
2. Modelowanie wymuszania w skali globalnej
Wyznaczanie wymuszania radiacyjnego w skali całego globu wymaga zbudowania całego modelu ziemskiej atmosfery oraz powierzchni ziemi. Model temu musi zawierać następujące elementy:
a) model albeda oraz zdolności emisyjnej powierzchni ziemi.
b) model własności optycznych chmur oraz zachmurzenia
c) model własności optycznych aerozoli atmosferycznych.
d) model atmosfery zawierający: profile ciśnienia, temperatury, wilgotności, ozonu.
Rozdzielczość przestrzenna modelu zależy od naszego wyboru jednak jest ona ograniczona przez czas obliczeniowy oraz dostępne dane. Optymalna rozdzielczość to 2.5 stopnia szerokości i długości geograficznej. Z krokiem czasowym jest nieco inaczej. Wykonywanie obliczeń co dziennie przez 365 dni w roku jest zbyt drogie obliczeniowo z drugiej strony uwzględnienie zróżnicowania położenia Słońca wymaga wykonywania kilkudziesięciu obliczeń w ciągu doby. Optymalne wydaje się wyznaczenie średniego dnia słonecznego dla poszczególnych miesięcy i wykonywanie cyklu dobowego jedynie 12 razy w roku.
Przykłady
a) smugi kondensacyjne
b) zmiana pary wodnej w stratosferze
c) aerozole
d) CO2
